Tantryzm

Mieszanka jogi, medytacji i rytuałów zwana tantrą powstała w Indiach tysiące lat temu. Indyjska wersja tantry najlepiej znana na Zachodzie miała początek w pierwszych wiekach naszej ery i była praktykowana zarówno przez hindusów jak i buddystów.

Tantryzm był ruchem religijnym i filozoficznym, który zdobył popularność w IV wieku, wpływając na indyjska filozofię, mistykę, etykę, etykę, sztukę i literaturę. 

Tym co odróżnia tantryzm od innych doktryn hinduistycznych i buddyjskich  jest systematyczne, wyraźne podkreślenie  tożsamości świata absolutnego (paramtha) i zjawiskowego (ujawahara) – poznanie to jest możliwe po przefiltrowaniu przez doświadczenie sadhany (poszukiwanie, wysiłek). Mimo że tantra na wcześniejszym etapie rozwoju przeciwstawiała się wedyjskiej filozofii złudzenia  i przyznawała  światu walor realności  …. włączone do niej później elementy sprawiły, że przejęła sposób myślenia wedanty. 

Tantryzm gloryfikował ciało traktowane jako mikrokosmos uniwersum. W przeciwieństwie do męsko zabarwionego hinduizmu tradycyjnego, w tantryźmie „siła kosmiczna” uzyskała rangę boskiej matki, która utrzymuje zarówno wszechświat ze wszystkimi  jego istotami, jak i rozliczne manifestacje bóstw.

Rozpoznajemy w tym również rodzaj ponownego odkrycia  religijnego misterium kobiety, ponieważ …. Każda kobieta staje się wcieleniem Śakti. 

Tantryzm podkreśla sakralność wszystkich rzeczy. Toteż „pięć zakazanych rzeczy” jest w pewnych rytuałach tantrycznych tematem czynności sakramentalnych: wino, mięso, ryba, zeschłe ziarno i obcowanie płciowe.

W tak zwanych szkołach „prawej ręki” rzeczy te wykorzystywane są w trakcie obrzędów symbolicznie, podczas gdy w szkołach „lewej ręki” wykorzystywane one są w formie całkiem konkretnej. 

W wyniku spotkania ruchu New Age i rewolucji seksualnej lat sześćdziesiątych XX wieku na Zachodzie pojawiło się zainteresowanie tantryzmem. Towarzyszyło temu  opublikowanie wielu poradników nastawionych praktycznie i skoncentrowanych na obrzędach seksualnych . Często jednak nie zauważano, że praktyki tego rodzaju wcale nie zmierzają do uwolnienia seksualności, lecz do wybawienia z kręgu narodzin. 

Tantra

Pochodzące z sanskrytu słowo „tantra” oznaczające filozofię duchową i seksualną, która kładzie nacisk na eksperymentalne podejście do życia. Słowo to tłumaczy się na wiele sposobów, między innymi „splatanie”, „nieprzerwany proces”, „ukazywanie lub demonstrowanie”, „krosno”, „tkactwo”, „przeprowadzanie ceremonii” oraz „rozszerzanie”. 

Splatając męskość (reprezentowaną przez  hinduskiego Boga Sziwę)  i kobiecość (bogini Szakti), tantra nie tylko jednoczy mężczyznę i kobietę jako kochanków, ale także męskie i kobiece elementy w każdym z nas.

W rzeczywistości tantra jest podejściem do życia, które poprzez różnorodne metody medytacji oferuje  alchemiczną transformację każdego z aspektów naszego jestestwa. Przeciwne polaryzacje przyjmowane są z wdziękiem i poddawane eksploracji. Aspekty męskie i żeńskie są czczone  jako uzupełniające się przeciwieństwa odzwierciedlające twórczą zasadę. Poprzez scalenie medytacji i miłości  z naszym ludzkim doświadczeniem odkrywamy Boga  w materii i ducha w seksualności. 

W odróżnieniu od hinduizmu i buddyzmu tantra obiecywała oświecenie przez ekstazę w trakcie jednego życia.

Cierpienie  wynikające  z przeświadczenia, że jesteśmy  wyspami we wrogim świecie, rozpuszcza się i odkrywamy, że każda komórka naszych ciał  jest odbiciem całego kosmosu.

Według starożytnych nauczycieli, seks w tantrze to środek transportu dla duchowej transformacji, ścieżka ku objawieniu i środek do pogłębienia świadomości  seksualnej i duchowej ekstazy.  

Seksualna tantra praktykowana  w krajach Zachodu to „neotantra”, nazwana tak ponieważ koncentruje się główne na seksie , a nie na klasycznej tantrycznej filozofii oświecenia.